Wanneer een man aan haar deur staat, krijgt de Britse Emily Day klamme handen en raakt ze in ademnood. De vrouw kampt namelijk met het zeldzame androfobie, een doodsangst voor mannen.
De 26-jarige Britse getuigt: "Ik kan niet zeggen exact wanneer mijn angst voor mannen begon." Deze fobie duikt vaak op na misbruik, maar dat is niet het geval bij Emily. "Het is niet dat een man mij ooit kwaad heeft gedaan, ik ben gewoon ontzettend bang voor hen. Ik vrees niet om aangevallen te worden, het is gewoon een irrationele fobie die me achtervolgt sinds mijn jeugd. Tijdens mijn jeugd groeide ik op in een gezin met enkel vrouwen, misschien heeft dat bijgedragen tot het probleem. Mijn ouders gingen uitt elkaar toen ik zes was, en ik heb mijn vader daarna nooit meer gezien." Vreemde mannen
"Mijn eerste herinnering aan deze fobie, is van toen ik 13 was. Er kwam een man een pakje aan de deur afleveren. Ik was hierdoor zo zenuwachtig dat mijn zus dacht dat ik koorts had en me naar bed stuurde. Het begon met warmte-opvliegers en toen ik mezelf probeerde te kalmeren, kon ik niet ademen. Nu weet ik dat het een paniekaanval is, maar toen besefte ik dat niet en dat joeg me angst aan. Na zes aanvallen besefte ik dat het telkens gebeurde wanneer ik een mannelijke vreemde ontmoette. Ik wist niet waarom of hoe dit te controleren. Wanneer ik een aanval krijg, kan dit tien minuten tot een uur duren. Ondertussen kan ik het goed verstoppen, als dit in het openbaar voorvalt, dan laat ik het lijken alsof ik me niet goed voel", bekent de vrouw.
Sociaal leven
Haar fobie heeft een grote invloed op het sociale leven van Emily. "Als ik mijn vrienden wilde zien, dan zorgde ik ervoor dat ze naar mij kwamen, zodat ik hun vaders niet moest ontmoeten. Van jongens op school had ik geen bang, maar de vriendjes van vriendinnen werden snel mannen, ze leken me grote, angstaanjagende en volwassenen venten."
Therapie
Dus deelde ze haar probleem op haar veertiende met haar moeder. "Ze troostte me door te zeggen dat het niet was omdat mijn vader haar verlaten had, dat betekende dat er niemand voor mij was. Omdat ik in tranen uitbarstte, maakte ze een afspraak met de huisarts. Gelukkig kon ik in zijn gezelschap zijn zonder flauw te vallen. Toen ik het hem vertelde, was het alsof er een last van mijn schouders viel. Ik begon met therapeutische sessies, waarin ik mentale en ademhalingsoefeningen kreeg om mijn angsten te overwinnen."
Niet lesbisch
Emily gaat verder: "Het gevolg is dat ik nog steeds een maagd ben, ik ben zeker ook niet lesbisch. Samen met vriendinnen naar foto's van knappe mannen kijken gaat, maar persoonlijk contact met iemand die ik zie zitten is moeilijk voor mij, ik ben dan bang. Ik werk nu als aanwervingsadviseur, het idee van vreemde mannen ontmoeten, jaagt me nog steeds schrik aan. Wanneer ik een nieuw mannelijk gezicht zie tijdens een sollicitatie kan ik nog steeds een aanval krijgen, maar ik probeer steeds de confrontatie aan te gaan."
Liefdesleven
Haar liefdesleven lijdt ontzettend onder haar fobie. "Ik ben al op dates geweest met mannen die ik al langer ken, maar het is ontzettend moeilijk om verder te gaan dan een kus. De intimiteit van aanrakingen is nog steeds te moeilijk voor me. Ik hoop dat ik ooit iemand ontmoet die samen met mij mijn fobie wil verslaan, zodat ik kan trouwen en kinderen krijgen. Als dat niet lukt, zal ik via andere wegen een kroost proberen te krijgen. Momenteel ben ik gelukkig dat ik een leven heb kunnen opbouwen en dat ik aanvaard wordt op mijn werk. Ik begrijp dat sommige mensen mij raar vinden, maar ik kamp met een erg zeldzame aandoening waar ik geen controle over heb", besluit Emily. (ep)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten